Dag 5, Woestijn, Qumran, Ein Gedi, begin Sabbath

Op weg naar......ontmoetingen.

Op vrijdag 26 januari vervolgen we onze studiereis en we rijden Jeruzalem uit. Dat gaat niet helemaal vanzelf want dit land is niet vlak en als chauffeur moet ik regelmatig terug naar de eerste of tweede versnelling. Om elkaar niet kwijt te raken (we rijden met drie busjes) moet de afstand niet te groot zijn, maar wie voorin zit vindt het soms iets te kort. 

Bij stoplichten remmen en dan schiet de bagage naar voren (net niet goed genoeg vastgezet). Dit is direct een test: wagenziek of niet.

We zijn op weg naar Qumran waar in 1947 tekstrollen gevonden zijn, een jaar voor de stichting van de staat Israel. De vondst van deze rollen (bijbelboeken, die verstopt zijn in grotten in de eerste eeuw na Christus, trouwens ook handelscontracten en vele snippers) heeft nogal wat te weeg gebracht. Het blijkt dat van sommige bijbelboeken meerdere versies zijn zodat je niet meer kunt spreken van 1grondtekst. Een veelheid van teksten, zo horen we in de Wadi tussen de bergen zo vlak bij de plaats waar de rollen gevonden zijn. 

We rijden verder en komen bij En Gedi, het heet ook wel Ein Gedi, wat betekent bron van de steenbok. En inderdaad zien we steenbokken, ze zijn zelfs betrekkelijk tam. We lopen door een soort natuurreservaat en horen het verhaal uit 1 Samuel 24. Het verhaal van David die Sauls leven spaart terwijl Saul hem achtervolgt en op een moment vrij kwetsbaar is. Een verhaal van tijdelijke vrede, je zou vrede toewensen aan dit land en dan om te beginnen tijdelijk. Liesbeth Burgers houdt er een mooie meditatie over. Ook zien we de waterval, maken er een groepsfoto (eerst steken we daarvoor een water over, met hulp van toevallige stapstenen en elkaar , het is bijna een doortocht door de Jordaan).

En dan.....een toegift. Net als andere dagen gaat ook deze dag niet zoals vantevoren bedacht. Dat hoort bij Israel, zo begrijpen wij. Enfin, we maken een ommetje naar het St Georgklooster, verbonden aan een woestijnheilige en genoemd naar sint Joris, die een conflict had met een draak. Het klooster ligt in een diep dal, dus eerst stevig dalen (te voet), en dan weer klimmen. Afdalen en bovenkomen, het is bijna een mystieke ervaring. Deze ervaring wordt ingeleid en uitgeleid door mensen die ons heel graag spullen willen verkopen. De sjaals worden door hen al om onze nek gelegd. 

We keren op tijd terug naar onze verblijfplaats en bereiden ons voor op de sjabbat. Na het eten gaan we in groepjes naar verschillende synagogen voor de sjabbathsviering en daarna naar gastgezinnen om het sjabbathsmaal te eten. 

Daar kan ik veel over schrijven. De viering is zeer indrukwekkend. Hoewel ik veel niet versta, zelfs niet met vertaling, voel ik de warmte van het geloof en de betrokkenheid van mensen. Het emotioneert me (zelfs nu ik dit schrijf). En ik ben af en toe ook verbaasd: er komen nog mensen binnen als het allang begonnen is. De mensen naast me helpen me met het aanwijzen van de liturgische elementen. (O, zijn we nu daar?).

De maaltijd is warm, we voelen ons welkom. We wassen onze handen in het ritueel, we zwijgen even (zo ongeveer het enige moment), men zingt, men leest teksten, het enige aanwezige kind wordt door beide ouders gezegend, en dan eten we heerlijk. Ik herken in de aanwezigen medemensen en medegelovigen, en zoals ik het beleef geldt dat andersom ook.

We praten niet alleen over geloof of traditie, ook over politiek. En dat kan ook gewoon, zelfs als we het niet helemaal eens worden. En dan te bedenken dat we elkaar nooit eerder gezien hebben.

Vol indrukken gaan we weer naar onze verblijfplaats. 

De logistiek ging prachtig, ondanks de zondvloed.